Тукран тәүбәсе

Бер дә бер көнне Тукран гадәттәгечә эшкә кереште. Усак агачын корт баскан, агачның тәннәре сызлана. Ул Тукранны үзе чакыртып алды. Рәхмәт инде Тукранга, сүз тыңлап килде. Тук та тук, тук та тук. Тукранның «балта» тавышыннан урман эче яңгырап тора. Бу тавыш өнендә йоклап яткан Аю-Әппәснең ачуын китерде. Ул Тукранны үз янына дәшеп алды да урман патшасы Аю-Әппәстән курыкты, бүтән тукылдатмаска булды. Шулай бер көн узды, икенче көн, өченчесе дә үтеп китте. Тукран тукылдамый, өендә генә утыра. Урман эче тып-тыныч.

Дүртенче көн дигәндә таң белән урманда тавыш купты. Песнәкләр, кызылтүшләр, саесканнарның бик каты тамаклары ачкан, алар барысы да ачтан үләрлек хәлдә. Менә җыелышып Тукран янына килделәр һәм ялварырга керештеләр:

‑ Тукран агай, зинһар, безне ачтан үтермә. Зинһар, тизрәк тукылдата башла! – дип ялынды алар. Тукран боларны кызганды инде. Һәм корт баскан бер усак агачын тукылдата башлады.

Аюның моңа тагын ачуы килде. Ул Тукранны чакыртып алды да: «Тагын тукылдатасыңмы?» – диде. Куркып калган Тукран: «Юк, Аю агай, башка тавышланмыйм!» – диде. «Тәүбә итәсеңме!» – диде усал Аю-Әппәс. «Тәүбә! Тәүбә!» – диде Тукран.

Шул рәвешле бер көн узды, икенче көн. Өченче көн дигәндә таң белән урманда янә тавыш чыкты. Агачларны кортлар кимерә, алар сызланып ыңгырашалар, кошлар ачтан үлә. Бу тавышка Аю-Әппәс тә уянды һәм тиз арада җыелыш җыйды. «Ни булды?» – дип сорады ул.

Аңа хәлне аңлатып бирделәр. Аю тиз генә Тукранны чакыртып алды һәм: «Ярый, тукылдат инде. Син күп файда китерәсең икән бит!» – диде. «Юк!» – дип, аңа каршы төште Тукран. – Мин тәүбә иттем! Хәзер сүземне боза алмыйм!» – диде.

Аю-Әппәс елмаеп куйды һәм: «Син мине гафу ит инде, Тукран дус. Ә тәүбәгә килгәндә... әйдә ул «Тукран тәүбәсе» генә булып калсын. Оныт инде син аны», ‑ диде.

Шуннан соң Тукран янә эшкә кереште. Урман аңа рәхмәт әйтте.